„I jeżeli miałbym coś do przekazania i chciałbym coś przekazać w moim duchowym testamencie – to właśnie ten dar – charyzmat Światło-Życie. Zrozumienie, umiłowanie, wierność wobec tego charyzmatu. Wydaje mi się bowiem, że ciągle jeszcze mało jest ludzi – także w Polsce – którzy już otrzymali łaskę zrozumienia znaczenia tego charyzmatu dla odnowy oblicza Kościoła – Chrystusowej Oblubienicy – Nowej Jerozolimy zstępującej z nieba na ziemię” (z testamentu Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego).
Biblia często mówi o relacji w jaką Bóg wchodzi z człowiekiem, z Izraelem. Słowo Berit pojawia się w 6 rozdziale 18 wersecie Księgi Rodzaju. Berit to wspólne biesiadowanie, jako znak zawarcia przymierza, Berit to przecięcie ofiary będącej symbolem przymierza. Przymierze zawarte w Chrystusie nazywamy Nowym Przymierzem (ten kielich to nowe przymierze Łk 22,19). Ale najczęściej słyszymy o Starym i Nowym Testamencie, zdarza się, że jest to niezrozumiałe. Trzysta lat przed narodzeniem Pana Jezusa aleksandryjscy Żydzi tłumacząc Święte Księgi na język grecki (Septuaginta), Berit przetłumaczyli jako Diatheke – Testament. Świadomie nie użyli terminu syntheke – przymierze, które w grece oznaczało pakt zawarty pomiędzy dwoma równorzędnymi stronami, wzajemne zobowiązanie. W tym rozumieniu testament to dar, który spadkobiercy nie przysługuje, to jednostronne, wspaniałomyślne obdarowanie. To właśnie na tę różnicę powołuje się św. Paweł w Liście do Galatów: „…Bracia, użyję przykładu ze stosunków między ludźmi. Nikt nie obala, ani nie zmienia testamentu prawnie sporządzonego, choć jest on jedynie dziełem ludzkim. Otóż to właśnie Abrahamowi i jego potomstwu dano obietnice. I nie mówi
Berit etymologicznie pochodzi od słowa mówiącego o wspólnym biesiadowaniu. Ale nie w sensie, że agapa, że pogodny wieczór, spotkania przy suchych ciasteczkach i herbatce. To ma być jak w Wieczerniku.
Było Przymierze z Adamem, było z Noem (potop zakończył się 14 dnia miesiąca nisan: w tym samym dniu Pascha i Nowa Pascha – śmierć Jezusa), z Abrahamem, Przymierze z Mojżeszem, później, po powrocie z niewoli (Pwt 30,1-10) z Dawidem, któremu Bóg obiecał, że jego królestwo nigdy nie przeminie i które rzeczywiście trwa i trwać będzie zawsze: dziś z linii Dawida na tronie siedzi Jezus Chrystus. Gdy św. Paweł pisze do Hebrajczyków przypomina im to wszystko i tłumaczy: „Gdyby bowiem owo pierwsze było bez nagany, to nie szukano by miejsca na drugie [przymierze] „(Hbr 8,7), po czym pokazuje skutki Ofiary Chrystusa: „I dlatego jest pośrednikiem Nowego Przymierza, ażeby przez śmierć, poniesioną dla odkupienia przestępstw, popełnionych za pierwszego przymierza, ci, którzy są wezwani do wiecznego dziedzictwa, dostąpili spełnienia obietnicy. Gdzie bowiem jest testament, tam musi ponieść śmierć ten, który sporządza testament. Testament bowiem po śmierci nabiera mocy, nie ma zaś znaczenia, gdy żyje ten, który sporządził testament (Hbr 9,15nn).
W książce Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego „Przymierze oblubieńczej miłości” znajdziemy rozważania oparte na adhortacji apostolskiej Redemptionis donum Jana Pawła II, na 64 stronach znajduje się rozwinięcie myśl o głębokiej więzi pomiędzy Chrystusem i Kościołem, na trzech płaszczyznach: relacji Chrystus – Maryja, Chrystus – uczniowie, wreszcie małżeństwo jako relacja – istota chrześcijańskiego powołania. Dlaczego pisze nam o tym dokumencie papieskim? Czy nie odnosi się on bezpośrednio do zakonników i zakonnic? Tak! Pisze do tych, dla których Światło i Życie ma tożsamość katechumenalną! A toż samo – oznacza, że jest to kluczowy aspekt formacji w Oazie, że z woli założyciela mamy realizować starochrześcijańską szkołę wiary i inicjacji sakramentalnej (przywróconej po II Soborze Watykańskim ), a szkoła ta zakłada odnowienie i pogłębienie Chrztu. To o tym rozważano rok temu na DWDW, w roku miłosierdzia, w roku 1050 rocznicy Chrztu, w roku spotkania młodych.
Berit etymologicznie pochodzi od słowa mówiącego o wspólnym biesiadowaniu. Ale nie w sensie agapy – pogodnego wieczoru, spotkania przy suchych ciasteczkach i herbatce. To ma być jak w Wieczerniku, jak po każdym codziennym Wieczerniku: idźcie, do sąsiada, do każdego, do Dominikany, do Chin, na cały świat. Ale po co? Jak Adam: rozmnażajcie się i czyńcie sobie ziemię poddaną, jak Noe i jego synowie: bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię, jak Abraham: Tobie i potomkom twoim dam ziemię Kanaan, jak u wracających z Egiptu: Pan, Bóg twój, poszczęści tobie w każdym poczynaniu twej ręki, w owocach twego łona, jak Mojżesz: wy będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem świętym, jak Dawid: wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. On zbuduje dom imieniu memu, a Ja utwierdzę tron jego królestwa na wieki. Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem, a jeżeli zawini, będę go karcił rózgą ludzi i ciosami synów ludzkich. Lecz nie cofnę od niego mojej życzliwości, jak ją cofnąłem od Saula, twego poprzednika, którego opuściłem.
W ostatniej księdze Nowego Testamentu, w 22 rozdziale znajdziemy zapowiedź wypełnienia Dobrej Nowiny: „Oto przyjdę niebawem, a moja zapłata jest ze mną, by tak każdemu odpłacić, jaka jest jego praca. Jam Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec”. Przyjdź! – powie, kto słyszy. Słyszysz?
Polecam, Ks. Franciszek Blachnicki. Katechumenat na dzisiejszą godzinę http://www.archiwalna.oaza.pl/dokument.php?id=1449
Łukasz Zborowski
