Jak wiele może zdziałać kobieta? Jeżeli zaufa Bogu, a do tego doda post i modlitwę, może zmienić bieg historii.
Estera (hebr. Hadassa) to główna postać Księgi Estery, młoda Żydówka, którą po oddaleniu królowej Waszti, wziął za żonę król perski Kserkses I (hebr. Achaszwerosz, 486-465 przed Chr.). Estera, za namową przybranego ojca Mardocheusza, dzięki swojemu wstawiennictwu u króla, ocaliła swój naród od grożącej mu zagłady. To wydarzenie zostało upamiętnione przez ustanowienie żydowskiego święta Purim.
Żydzi żyjąc w diasporze, przebywając w niewoli pod rządami władców perskich. z dala od ojczyzny, narażeni byli. Wykorzystuje urodę Estery, osadza ją – „młodą dziewicę o pięknym wyglądzie” na tronie, miejscu bardzo ważnym dla dalszego rozwoju wydarzeń i losu żydowskiej społeczności. Estera dzięki swej wrodzonej urodzie i wdziękowi podbiła otoczenie i serce króla. Wiara Estery wystawiona był jednak na ciężką próbę. Mimo, że z obawy przed prześladowniem, nie ujawniła swojego żydowskiego pochodzenia, zachowała wierność Bogu – „oddawała cześć Bogu i postępowała według Jego nakazów” (Est 2,20). Jest też posłuszna poleceniom Mardocheusza. Ze względu na brak dostępu do męża, Estera nie do końca ufna Bogu, odmawia początkowo spełnienia prośby o interwencję u króla. Bóg jednak w przedziwny sposób potrafi nawet ze zła wyprowadzć dobro. Estera, napomniana przez swojego opiekuna, umocniona duchowo przez pokutę i post, przełamuje swój lęk. Dostrzega, że obowiązek moralny jest ważniejszy od przestrzegania dworskich obyczajów. Podobnie jak jej rodacy ucieka się pod opiekę Boga, do Niego kieruje swoje modlitwy, uprasza Boga Opatrzności o miłosierdzie. Estera trwoży się o los swojego narodu (Est 4,4b-16). Wierzy jednak, że Bóg nie dopuści do zagłady Izraela. Swoją ufność opiera na wierze w wybranie Izraela przez jedynego prawdziwego Boga. Modlitwa, post, pomagają królowej, dodają odwagi do interwencji u króla. Prosi też, aby była skutecznym narzędziem w ręku Boga, przypominając Mu o swojej wierności (Est 4,17 l-17z). Chociaż przebywa na dworze królewskim, nie zapomina o swoich korzeniach i w dogodnym momencie odpowiada na wołanie swego ludu. Jest solidarna ze swoimi rodakami: „jeśli zginę, to zginę” (Est 4,16), „jakże miałabym patrzeć na zło, które spadnie na lud mój i zgubę mojego narodu” (Est 8,6). Przed działaniem poleca się opiece Boga i Wybawcy (Est 5,1a). Roztropnie i z odwagą przemawia do króla, prosi o ratunek dla swojego narodu (Est 7,3-4; 8,5-6). „Upadła do nóg jego i płakała” (Est 8,3). Wiara i determinacja Estery przemieniają króla, który nakazuje wydać dekret o ocaleniu Żydów (Est 8,11a.12b-12n). Bóg chciał i w tym wypadku okazać swemu narodowi łaskę i ocala go od niechybnej zagłady. To dzięki Bożej Opatrzności Izrael stał się wolny, a dzień zagłady zamienił się w dzień radości. Bóg interweniuje w historię i całkowicie zmienia przyszłość oraz losy Żydów, którzy uwolnili się od swoich wrogów. Groźba śmierci zamienia się w świętowanie życia. Ten Boży cud ocalenia stał się początkiem święta Purim, które Żydzi zobowiązali się obchodzić przez wszystkie pokolenia i w każdym miejscu na ziemi (Est 9,20-32).
Postawa Estery pokazuje, że zawsze należy ufać Bogu-Wybawicielowi. Nawet w najgorszej sytuacji prześladowań i groźby zagłady istnieje nadzieja ocalania. Dzięki wierze i uczynkom Estery wielu pogan przyjęło też religię żydowską (Est 8,17b).
Estera, „słaba kobieta”, była narzędziem Boga, przez które realizuje On, w wybranym przez siebie momencie, swoje plany zbawienia. Boża Opatrzność rządzi nawet pozornie przypadkowymi wydarzeniami w dziejach ludzkości. Ostatecznie wyzwolenie zależy od Boga. Estera przyczynia się jedynie do urzeczywistnienia Jego woli.
Andrzej Koperski