Refleksje uporządkowano na podstawie pytań zawartych w Dokumencie Przygotowawczym XVI zwyczajnego zgromadzenia ogólnego Synodu Biskupów ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo, misja, nr 26

Odpowiedzi udzieliły wspólnoty Ruchu Światło – Życie Archidiecezji Przemyskiej, głównie kręgi Domowego Kościoła.

1. Jakie doświadczenia z waszej wspólnoty Ruchu przywodzi na myśl stwierdzenie „podążanie razem”?

„Podążanie razem” to:

  • wierność przysiędze małżeńskiej;

  • wspólna decyzja męża i żony, by wejść na drogę formacji;

  • wspólna modlitwa;

  • doświadczenie wspólnoty całego Ruchu Światło – Życie;

  • doświadczenie wspólnoty rekolekcyjnej (np. Wakacyjnej);

  • podejmowanie diakonii (posługi) w ruchu na szczeblu parafialnym, rejonowym, diecezjalnym;

  • bliższe relacje z kapłanami;

  • głębsze rozumienie tajemnicy Paschalnej;

  • doświadczenie Jezusa, które staje się najważniejsze;

  • doświadczenie mocy Słowa Bożego, które rozjaśnia konkretną sytuację;

  • umiłowanie liturgii przeżywanej we wspólnocie;

2. Głębsze odczytanie doświadczeń

Jakie radości wywołało to doświadczenie?

  • przekonanie o byciu przyjętym i akceptowanym – bezwarunkowo;

  • docenienie różnorodności osób;

  • dziękczynienie za dar Ruchu;

  • zachwyt i dążenie do coraz to głębszego odkrywania założeń Ruchu;

  • odkrywanie piękna duchowości małżeńskiej w Ruchu;

  • poczucie wolności, np. wolności od nałogów – dzięki dziełu Krucjaty Wyzwolenia Człowieka;

  • dało moc do przeciwstawienia się trudnościom zmuszającym do płynięcia „z prądem świata”;

  • wzbudziło pragnienie wspólnego wzrastania;

  • osobiste dzielenie się Słowem Bożym – Pismo Święte staje się żywą księgą;

  • wzrost jedności małżeńskiej;

  • spędzanie czasu wolnego we wspólnocie kręgu;

  • poczucie bliskości z Panem Bogiem, drugim człowiekiem, Kościołem;

  • wspólnota „wyciąga” z osoby dobro;

  • otwarcie na nowe życie/adopcję dziecka;

Jakie trudności i przeszkody napotkały?

  • odkrycie własnej pychy, rutyny i lenistwa duchowego;

  • wzrost napięć w ramach wspólnot wynikający z braku szczerości ich członków;

  • trudności związane z przeżywaniem rejonowych dni wspólnoty (modlitwa „Namiotu spotkania” często w pośpiechu lub w trakcie, gdy równolegle trwają przygotowania do Mszy/nabożeństwa; ogólnikowe tematy, słabo odniesione do życia, słaby warsztat animatorów grup; zbyt długi czas trwania punktów programu, szczególnie części
    z rozdzieleniem rodzic    ów od dzieci, np. spotkań w grupach);

  • realizowanie zobowiązań Domowego Kościoła:

  • trudności z czasem na spotkanie i inne elementy formacyjne;

  • trudności w wzięciu dłuższego urlopu na wakacjach, tak by móc pojechać na 15-dniowe rekolekcje;

  • brak systematyczności w spotkaniach i zobowiązaniach;

  • brak podejmowanej formacji, niezrozumienie jej potrzeby i sensu we wspólnocie sprawia, że rodzą podziały, rany;

  • „Listy do wspólnot rodzinnych” często są pisane językiem niezrozumiałym dla przeciętnego człowieka;

  • brak otwartości we wspólnocie;

  • kumulacja treści na rekolekcjach 10 kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej sprawia, że treści nie są w pełni przeżywane;

  • brak chęci wychodzenia ze „strefy komfortu” („Największe przeszkody są w nas samych”);

  • uprzedzenia wobec osób we wspólnocie w powszechnej dobie akceptacji;

  • zbytni formalizm w formacji;

  • kręgi DK składające się z małżeństw pochodzących z różnych parafii;

  • lęk przed wezwaniem, że „nie podołam” wyzwaniom formacji;

  • niecierpliwość w oczekiwaniu na owoce formacji;

  • brak jedności między wspólnotami, współpracy w Kościele, rywalizacja, pycha;

  • brak pomocy specjalistycznej w ramach formacji (psycholog, specjalista od relacji);

  • przenoszenie osobistych zranień na innych członków wspólnoty, stwarzanie pola do kreowania uprzedzeń ;

  • próby zawłaszczania i podporządkowania sobie osób, niewłaściwa dominacja
    i wykorzystywanie swojej pozycji;

  • brak pomysłu i odpowiedniego działania w celu zachęcania młodych małżeństw do wspólnot;

  • brak chęci do podjęcia formacji podstawowej;

  • brak współdziałania z innymi wspólnotami, ruchami;

  • brak modlitwy uwielbienia, wstawienniczej;

  • brak współpracy wspólnot DK z oazami dziecięcymi i młodzieżowymi;

  • hermetyczność Ruchu;

  • niezrozumienie idei dzieła Krucjaty Wyzwolenia Człowieka;

  • brak spójności w przekazywaniu informacji na temat formacji i charyzmatu Ruchu Światło – Życie przez prowadzących rekolekcje wakacyjne;

  • wywyższanie się prowadzących nad uczestnikami podczas rekolekcji wakacyjnych;

  • brak przepływu informacji odnośnie wydarzeń itp.;

  • trudności w pociągnięciu za sobą (do wiary) dzieci;

  • brak chęci do podjęcia formacji stałej po formacji podstawowej;

Jakie rany wydobyły na światło dzienne?

  • nieprzygotowanie kapłana do uczestnictwa/prowadzenia spotkań;

  • brak kapłana na spotkaniach rodzi zniechęcenie;

  • wszelkiego rodzaju nadużycia kapłanów – rany pojedynczych osób przenoszone są na wspólnotę i cały Kościół;

  • prawda o osobistych słabościach wychodząca podczas posługi;

  • wewnętrzne nieuporządkowanie osoby;

  • porażka w przekazywaniu wiary swoim dzieciom;

  • brak zrozumienia, rozpad kręgu lub odejście członka;

  • lenistwo (niechęć do poszukiwania prawdy);

  • doświadczenie obłudy ze strony członków wspólnoty: „Co innego głoszą, a w stosunku do nas nie kierują się miłością”;

  • problemy w Ruchu na szczeblu diecezjalnym lub rejonowym stają się źródłem podziału
    w kręgu;

  • poczucie podziału na świeckich i konsekrowanych, poczucie braku jedności wspólnoty;

  • antyświadectwo niektórych członków Ruchu i duchownych;

  • nieumiejętność różnienia się w kwestiach politycznych;

  • trudności w komunikowaniu poglądów;

  • doświadczenie samotności w małżeństwie;

  • nie angażowanie nowych członków wspólnoty w posługę w parafii – cały czas posługują te same osoby;

Jakie wzbudziły przemyślenia?

  • niepokój związany ze starzeniem się kręgów;

  • zbyt wysokie koszty uczestnictwa w rekolekcjach i inne opłaty(składki) związane z przynależnością do Ruchu;

  • należy przemyśleć część formacyjną Rejonowych Dni Wspólnoty;

  • potrzebna wierność w codzienności dla dobra Kościoła;

  • jeżeli ktoś nie odnajduje się na drodze formacji Domowego Kościoła/Ruchu Światło – Życie nie powinien być w nim na siłę. Jest wiele dróg(ruchów) wiodących ku zbawieniu;

  • potrzebne jest dobre dobieranie Moderatorów do parafii, w których istnieją kręgi DK, wspólnoty dorosłych, młodzieżowe oraz dziecięce. Błędy w tym zakresie mogą przekreślić to co inni wypracowali.

3. Zebranie owoców

Gdzie w tych doświadczeniach rozbrzmiewa głos Ducha Świętego?

O co Duch Święty nas prosi?

Duch Święty:

  • przemawia w modlitwie Namiotu Spotkania;

  • wzywa do wierności charyzmatowi Ruchu Światło – Życie przez wierność zobowiązaniom;

  • powołuje do wspólnoty;

  • prowadzi do jedności z Bogiem, ze współmałżonkiem, z członkami Ruchu, z Kościołem;

  • posyła do najmniejszych, najbardziej pogubionych;

  • uczy wyciągać wnioski z niepowodzeń;

  • „Duch Święty poucza nas, tak odczytujemy, o nie „zniżaniu” się do jedności z wszystkimi w imię humanizmu, który stawia człowieka na piedestale, a odrzuca Boga, w imię postępu i jedności z wszystkimi religiami, by zyskać wszystkich, a utracić Jezusa”.

Jakie są punkty, które należy potwierdzić, jakie są perspektywy zmian, jakie kroki należy podjąć?

  • posługa uzdalnia i rozwija;

  • celem przynależności do Ruchu jest pogłębianie relacji z Chrystusem;

  • modlić się o chęci do działania;

  • wysłuchać tych, którzy odeszli z Ruchu;

  • przygotować posługujących do pracy w grupach na Rejonowe Dni Wspólnoty podczas Rejonowych Diakonii Jedności – w razie trudności poprosić o pomoc Diakonię Formacji Diakonii;

  • wspólne działania ruchów w parafii (np. wieczory uwielbienia);

  • przygotować rekolekcje tematyczne po formacji podstawowej (dotyczące zasad prowadzenia dialogu, przygotowujących do prowadzenia grup np. w ramach rekolekcji);

  • uwspółcześnienie języka dokumentów i materiałów formacyjnych;

  • promocja Ruchu;

  • wdzięczność za charyzmat;

  • zmienić formę katechez parafialnych dla dorosłych, katechez przedmałżeńskich
    i przedślubnych;

  • modlitwa o Beatyfikację F. Blachnickiego;

  • scalenie rejonów;

  • modlitwa o podejmowanie formacji przez tych, którzy ją bagatelizują;

  • organizowanie rekolekcji ewangelizacyjnych (nawet dla uformowanych);

Gdzie dostrzegamy zgodność?

  • konieczność dawania świadectwa wiary;

  • wierność zobowiązaniom ze względu na jedność;

  • wdzięczność za kapłanów;

Jakie drogi otwierają się dla naszego Ruchu, naszej wspólnoty?

  • zaangażowanie i wysiłek w myśl zasady: „Im więcej daję, tym więcej otrzymuję”;

  • modlitwa za innych;

  • promocja Krucjaty Wyzwolenia Człowieka – bogactwo wyzwolenia (problemy emocjonalne, uwolnienie od urazy i wiele innych);

  • ewangelizacja;

  • angażowanie młodzieży do różnych posług;

  • wsparcie wspólnot DK dla wspólnot dziecięcych i młodzieżowych (pomoc finansowa
    w rekolekcjach, prowadzenie Dzieci Bożych w parafiach, nawiązanie relacji i zaproszenie do wspólnych rejonowych dni wspólnoty);

  • zaangażowanie kapłanów w pozyskiwanie środków finansowych;

  • organizowanie Dni Wspólnoty w miejscach gdzie są ku temu warunki (np. w zimie ogrzewany kościół)

  • nie tracić czasu na przesadne podziękowania;

  • wyjście z Ewangelią par DK ku parom niesakramentalnym;

  • tworzenie oaz dorosłych, do których mogą należeć m. in. wdowy/wdowcy;

  • głoszenie Ewangelii życia (promocja i obrona życia);

  • przebaczenie i pojednanie tych, którzy uznają swoje błędy wobec drugich w Ruchu;

  • modlitwa o wewnętrzne uzdrowienie i zdolność przebaczenia;