Budowanie wspólnoty może mieć wymiar bardzo dosłowny. Tak właśnie dzieje się we Wrocance podczas ostatniego adwentowego tygodnia.
„Uradowałem się, gdy mi powiedziano: «Pójdziemy do domu Pańskiego!»” (Ps 122, 1) – jest chyba już pokoleniowym doświadczeniem i pewnie nie tylko w oazowych kręgach, radosny duch jedności, przejawiający się w czasie wspólnych przygotowań wystroju w kościołach, w które angażują się dorośli i dzieci. Szczególnie jednak staje się on zauważalny, gdy swoje siły łączą w jednym dziele wspólnoty formacyjne, a poświęcenie czasu i wysiłku na rzecz piękna kościoła pozwala uwydatnić i wzmocnić także niewidzialne więzi w grupach i w parafiach (…).
Jakub Niedziela
Cały artykuł do przeczytania w grudniowym numerze „Charyzmatu”
